Kiejstut Bereźnicki – klasyk polskiej sztuki współczesnej, nazywany „artystą osobnym, zawieszonym między tradycją, a nowoczesnością”. W swobodny i przemyślany sposób korzysta z dorobku ikonograficznego przeszłości, tworząc własne wersje odwiecznych tematów sztuki. W przepełnionych symboliką, pełnych poetyckich metafor dziełach dokonuje się nieustanne przenikanie życia i śmierci, codzienności ze sferą sacrum.

Urodził się w 1935 roku w Poznaniu. Studia odbył w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku, dyplom uzyskał w pracowni prof. Stanisława Teisseyre’a (1958). Od 1960 roku pracował w gdańskiej uczelni, początkowo jako asystent prof. Stanisława Teisseyre’a, a następnie prof. Jacka Żuławskiego.Od 1982 roku prowadzi pracownię dyplomową na Wydziale Malarstwa. Prorektor uczelni w latach 1981-1984. W 1984 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego a w 1994 roku tytuł profesora zwyczajnego. Od roku 1959 Bereźnicki brał aktywny udział w krajowych wystawach środowiskowych i pokoleniowych, jak np. sopockie Porównania (1965, 1967, 1975), szczecińskie Festiwale Polskiego Malarstwa Współczesnego (1964, 1968, 1970, 1980; w 1964 i 1968 został uhonorowany nagrodami), III Salon Marcowy w Zakopanem (1968), VI Festiwal Sztuk Pięknych w warszawskiej „Zachęcie” (1968; otrzymał złoty medal). Pokazywał też swoje prace zagranicą, m.in. na III Biennale Młodych w Paryżu (1963) oraz na VIII Biennale w Sao Paulo (1965). Indywidualnie wystawia od roku 1964. Kilkakrotnie otrzymywał Nagrody Ministra Kultury i Sztuki (1971, 1977, 1985, 1991), a także odznaczenia państwowe: Złoty Krzyż Zasługi (1969), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1985). Najwcześniej jednak, bo w 1962 roku, a więc wkrótce po ukończeniu studiów, został uhonorowany Nagrodą im. Piotra Potworowskiego (wystawa 10 Malarzy w sopockim BWA). Jego prace znajdują się w wielu muzeach i kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą